Bijzondere collectie dr. Hugenholtz

Behalve chirurg was dr. Hugenholtz ook een gepassioneerd amateur fotograaf. De Amigoe nam vorige maand tientallen foto’s in ontvangst van zijn achternicht in Nederland, Gejah Nijman. Bij die gelegenheid deelde ze ook haar herinneringen aan ‘oom Jops’.

Door Otti Thomas

“Ik verwachtte dat ik te laat was. Hij is immers al ruim vijftig jaar overleden. Maar heel veel mensen bleken hem nog persoonlijk gekend te hebben.” Op zoek naar verhalen over ‘oom Jops’, zoals hij in de familie werd genoemd bezocht de Nederlandse Gejah Regterschot-Nijman in mei samen met haar dochter Mandy voor het eerst Curaçao.

‘Oom Jops’ is dr. Marie Josephus Hugenholtz, van 1933 tot zijn dood in 1962 chirurg in het Sint Elisabeth Hospitaal. Zijn Curaçaose bijnamen als ‘Dokter Grandi’ en ‘Shon Dokter’ kreeg hij niet alleen vanwege die functie, maar vooral vanwege zijn vrijgevigheid en oprechte betrokkenheid. Om die reden werd hij ook benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau en is er een straat naar hem vernoemd en het Kas Hugenholtz voor mensen met dementie.

(…)

Brand

De foto’s zijn alleen al bijzonder omdat ze bijna verloren waren gegaan. “De foto’s lagen sinds het overlijden van Hugenholtz in zijn woonhuis op Plantersrust. Villa Maria op plantage Plantersrust heet het officieel. Het huis stond leeg en bijna alles was er al uit verdwenen. Mijn oudoom had een grote platencollectie, maar die is ook verdwenen,” vertelt Nijman. “Op hetzelfde terrein woonde zuster Hertha Leonora. Op een dag in 1998 hoorde ze opeens een knal en bleek het huis van Hugenholtz in brand te staan. Het enige wat ze heeft kunnen redden waren de foto’s, een testament en een contract van de Bataafse Petroleum Maatschappij.”

Fragment artikel Ñapa, 29 november 2014

29-11-2014 NAHugenholtz_klein

11-11-2014cHugenholtz

Ontroerd door Tip Marugg

Felix Strategier zit niet langer in theater de Roode Bioscoop in Amsterdam, maar voor een huis in Pannenkoek op Curaçao. De zaal verandert in een tuin. Waar eerst nog stoelen stonden, tiert onkruid welig tussen roestbruin witgoed. Het antieke hout van de bar trekt krom als de stam van de oude kreunende Indjuboom.

Terwijl ik in mijn enigheid halfdronken op de stoep van mijn woning zit te mijmeren, is de nacht mijn zwarte vrouw. In de omhelzing van haar sterke, kanelen armen voel ik mij heersziek en beschut tegelijk. (…) Ik druk mijn rug tegen haar enorme borsten en wanneer de warmte van haar vlees wordt overgedragen op mijn huid ben ik in staat alle littekenende herinneringen met één hand uit te wissen,” zegt Strategier. Hij draagt de teksten voor alsof hij ze ter plekke bedenkt, inclusief pauzes waarin hij niet twijfelt, maar simpelweg zoekt naar de juiste woorden voor zijn gedachten.

“Mooi he,” glimlacht hij dan en is weer terug in de Amsterdamse theaterzaal. Hij doelt op het taalgebruik van de Curaçaose schrijver Tip Marugg (1923-2006). Het fragment is afkomstig uit diens derde en tevens laatste roman, ‘De morgen loeit weer aan’. De gelijknamige voorstelling van Theatergroep Flint is te zien tijdens het Boeli & Tip festival in Teatro Luna Blou volgend op uitvoeringen in Amsterdam van 4 tot en met 7 september in de Roode Bioscoop.

Foto: Krijn van Noordwijk
Foto: Krijn van Noordwijk

Fragment interview Felix Strategier over de voorstelling De Morgen Loeit weer aan, Ñapa, 2014

Zorg Primair: Centrum voor Creatief Leren

De 17-jarige Gijs Hermans is hoogbegaafd, maar de foutieve diagnose ‘autistisch’ zorgt voor een groot gebrek aan zelfvertrouwen. Het Centrum voor Creatief Leren helpt hem weer op weg, mede door zijn programmeertalent te stimuleren. Een andere manier van complimenteren is vaak een eerste stap.

Intuïtief verbanden leggen

Gijs Hermans is creatief op een wijze die niet direct voor de hand ligt. Hij beschikt over logische, matematische intelligentie. “Gijs is creatief met programmeren, kan intuïtief verbanden leggen tussen verschillende soorten data,” legt bestuurslid Albert Kaput van het Centrum voor Creatief Leren uit.

Artikel voor Zorg Primair in samenwerking met Anita de Jager, 2013

ZorgPrimair2013

Interview Wiels: Verandering leidt tot tegenwerking

“Ik ben niet gekomen om alleen lintjes door te knippen, met mijn hand onder mijn kin te zitten of een aantal keren per maand de Rijksministerraad bij te wonen. Ik ben gekomen om te werken,” zegt de Gevolmachtigde Minister van Curaçao Marvelyne Wiels.
 

De Gevolmachtigde Minister van Curaçao Marvelyne Wiels (copyright KGMC)
De Gevolmachtigde Minister van Curaçao Marvelyne Wiels (copyright KGMC)

 

Ze zag en ziet het als haar taak om van het Curaçaohuis een professionele organisatie te maken, die signaleert wat er onder de bevolking leeft en oplossingen voor problemen aandraagt. De nieuwe aanpak heeft waarschijnlijk geleid tot de huidige situatie, waarin ze veelal negatief in het nieuws is. “Als je een verandering teweeg wilt brengen, dan krijg je altijd te maken met tegenwerking. Dat was ook duidelijk voelbaar de afgelopen twee maanden.”

Interview voor Amigoe, 2013

Plasterk: Vertrouwen is cruciaal

Minister Ronald Plasterk (foto Suzanne Koelega)
Minister Ronald Plasterk
(foto Suzanne Koelega)

“Ik heb gezocht naar een gedetailleerde landkaart met de geografie van alle zes de eilanden. Maar die is er niet. Er zijn alleen kaarten van het hele Caribische gebied en dan zijn de eilanden kleine puntjes,” zegt de minister Ronald Plasterk van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, terwijl hij wijst naar de landkaart van het Caribisch Gebied aan de muur van zijn werkkamer in Den Haag.

“Venezuela is het grootste buurland van het Koninkrijk, maar een willekeurige voorbijganger hier op straat zal Duitsland antwoorden als je het vraagt. Het is ook logisch dat iedereen van dag tot dag vooral bezig is met zijn eigen omgeving. In de drie andere landen van het Koninkrijk zijn ze ook niet permanent bezig met het Koninkrijk en mijn collega-ministers concentreren zich op hun eigen portefeuille. Ik heb daar geen bezwaar tegen, maar ik zie het toch als mijn taak om helder op ieders netvlies te krijgen, dat het Koninkrijk uit vier landen bestaat.”

Werkbezoek

Minister Plasterk staat op het punt om ook zijn eigen netvlies te verrijken met indrukken van het Caribisch deel van het Koninkrijk. Aanstaande zaterdag komt hij aan voor een bezoek van zeven dagen, waarbij hij gemiddeld een etmaal zal doorbrengen op elk van de zes eilanden, te beginnen op Aruba.

Interview met minister Ronald Plasterk voor Amigoe, 2013

Spies: ‘Ik ben niet ontevreden’

Minister Liesbeth Spies - foto Suzanne Koelega
Minister Liesbeth Spies (foto Suzanne Koelega)

De Rijksministerraad van 13 juli zal haar altijd bijblijven, maar niet als een gebeurtenis waar ze met plezier aan terugdenkt. Dat geldt wel voor de ontwikkeling van de relatie met Bonaire, Sint Eustatius en Saba. Na elf maanden neemt Liesbeth Spies vandaag afscheid als minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en blikt terug op een korte, maar intensieve periode.

Interview voor Amigoe, 2012

 

Lol op het podium, los in de zaal

Kuenta i Tambú
Vlnr Vernon Chatlein, Mathias Holzner en Roël Calister

Percussionist Roël Calister heeft sinds 2005 succes met zijn eigen versie van traditionele Caribische ritmes. Zijn band Kuenta i tambú treedt regelmatig op met de Tambutronic sessions, feesten waarin de tambú gecombineerd wordt met dancemuziek. Na optredens op Aruba staat hij komende week in Zanzibar op Curaçao en de Spice Beach Club op Bonaire. “Er is niets beters dan gewaardeerd worden door je eigen mensen.”

Interview en recensie van optreden in de Haagse Supermarkt voor Ñapa.

Schaken met bokshandschoenen

Robert Busby bij de Haagse Directe
Robert Busby

Ik ben geen vechtersbaas. De laatste keer dat ik vocht, was op de lagere school, toen ik opgezweept door klasgenoten een jongen een paar klappen verkocht, omdat hij me had omgeduwd. Na hooguit twee minuten sprak hij het toverwoord ‘genade’, was de ruzie voorbij en liepen we samen naar huis, want we moesten toch dezelfde kant uit. Sindsdien heb ik ruzies weten te vermijden. En nu sta ik met twee bokshandschoenen aan in de trainingszaal van de Haagse Directe.

Naast me staat Robert Busby, die in zijn jeugd op Curaçao bij talloze vechtpartijen was betrokken. Uit zijn bouw en zijn lengte leid ik af dat hij zelden verloor. Op zoek naar meer geluk en welvaart vertrok hij dertig jaar geleden naar Nederland, maar daar zat niemand te wachten op een 20-jarige Curaçaoënaar zonder diploma. Zo raakte hij betrokken bij allerlei louche zaakjes, waar hij verder niet veel over los laat. Via hulpverlening behaalde Busby wat vakdiploma’s, maar dat leverde weinig meer op dan twaalf onderbetaalde baantjes en dertien ongelukken.

Napa-reportage boksen

Fragment reportage Ñapa, april 2011

‘Op zoek naar nieuw land’

Lydia Schouten
Lydia Schouten

Onder een dreigende lucht vol grijze wolken, is de grond bezaaid met stenen, takken en omgevallen cactussen. Op de voorgrond ligt afval en aan de horizon staat het restant van een muur, omgeven door heuvels. Wie beter naar het schilderij kijkt, ziet dat er foto’s in zijn verwerkt en dat er in sommige takken woorden staan die betrekking hebben op de slavernij. Ooit stond hier landhuis Wechi.

Wechi is het laatste gebied dat de Nederlandse kunstenares Lydia Schouten bezocht na een verblijf op Curaçao. Drie maanden lang was ze met behulp van het Fonds voor de Beeldende Kunsten artist in residence bij Instituto Buena Bista (IBB), waar ze workshops gaf. Maar ze was ook druk bezig met haar eigen werk. Het resultaat is te zien in de tentoonstelling Transatlantische Dwaalgasten, die vandaag geopend wordt in de Amsterdamse Galerie Witteveen.

Interview Amigoe, 2010