Meer dan duizend vertegenwoordigers van de Nederlandse en internationale media hadden zich aangemeld om van dichtbij verslag te doen van de troonswisseling in Amsterdam. In de Nieuwe Kerk was er slechts plaats voor 38 journalisten. Als enige krant uit het Caribisch deel van het Koninkrijk werd de Amigoe geselecteerd in de persoon van Otti Thomas. Een verslag van de troonswisseling van uur tot uur.
5.57 uur: Mijn trein vertrekt van Voorschoten naar Amsterdam Centraal. Ik vergeef het mezelf nooit als ik te laat zou komen bij dit evenement. Rekening houdend met lollige jongeren die aan de noodrem trekken en defecte treinen, vertrek ik op tijd. De trein blijkt nagenoeg leeg en de reis verloopt zonder oponthoud.
7.00 uur: Mijn aankomst op Amsterdam Centraal Station. Er lopen ongetwijfeld mensen op het Stationsplein, maar ik zie ze niet. Mijn enige zorg is de juiste metro te vinden, maar een gids stelt me gerust. Alle metro’s gaan naar het Waterlooplein, waar de geaccrediteerde pers zich moet verzamelen.
7.15 uur: Ik ben op tijd. Dat wil zeggen, ik ben twee uur te vroeg. Een overdaad aan koffie eist zijn tol. Op zoek naar een wc zie ik standhouders die hun stalletjes inrichten en een satellietwagen van de NOS voor beelden van demonstraties, waar uiteindelijk slechts een handjevol mensen op af blijkt te komen. Er is ook heel veel politie, zodat wildplassen niet meer tot de mogelijkheden behoort. Ik wil geen boete.
08.15 uur: Ook in de verlaten straatjes rond het Waterlooplein zijn geen wc’s te bekennen. Uit pure wanhoop en in een vlaag van verstandsverbijstering, koop ik opnieuw een bekertje koffie en eenmaal aangesterkt besef ik dat ik al drie keer langs hetzelfde mobiele toilet ben gelopen.
9.00 uur: De 38 journalisten met een plaats in de Nieuwe Kerk verzamelen zich voor de Stopera. “In de Caribische landen hecht men nog meer waarde aan het koningshuis dan in Nederland”, leg ik desgevraagd uit aan journalisten uit Duitsland, Argentinië, Spanje en België.
9.15 uur: Niemand lijkt zeker te weten of hij goed staat en de juiste toegangspassen heeft, maar we kunnen er niet allemaal naast zitten, al neemt die overtuiging af als de verwachte bus steeds langer op zich laat wachten. Over en weer worden complimenten gemaakt over kleding, althans de vrouwenkleding, want in de voorgeschreven donkere pakken voor mannen blijkt weinig variatie te zitten.
9.30 uur: Televisiepersoonlijkheden als Beau van Erven Dorens, Peter van der Vorst, Marc van der Linden en Sandra Schuurhof klitten samen, maar zijn ook bereid om met hun minder bekende collega’s te poseren voor een foto. Zelf vind ik het vooral leuk om een praatje te maken met Danielle Pinedo van NRC Handelsblad, dochter van dokter Bob Pinedo. Zo zijn de eilanden toch goed vertegenwoordigd.
9.45 uur: Een half uur na de afgesproken tijd, worden we opgehaald en met bussen naar de Passagiers Terminal Amsterdam aan het IJ gebracht. Het is normaal de vertrek- en ontvangsthal voor cruiseschepen, maar voor deze gelegenheid de locatie waar alle genodigden en journalisten voor de Nieuwe Kerk worden ondergebracht.
10.05 uur: Na de controle van paspoorten en veiligheidspassen en een scan van de metaaldetector gaan we naarstig op zoek naar een televisie. Zonder afstandbediening is het onmogelijk het volume hoger te zetten van een klein beeldscherm, maar al snel vinden we een groot beeldscherm met geluid, waardoor we op afstand getuige zijn van de abdicatie.
10.07 uur: Een verzoek van de organisatie om ons naar de bussen te begeven, wordt genegeerd. “Nu niet mevrouw. Dit is hèt moment”, wordt gezegd. “Dan kunnen jullie niet mee”, is het antwoord van de vrouw die weer afdruipt. “Is ie nu Koning," vraagt de een. “Nog niet, nog niet. Ja. Nu.”
10.30 uur: Mensen op straat zwaaien onzeker naar de bussen, waarin we onder begeleiding naar de zogeheten beveiligde zone rond de Nieuwe Kerk rijden, want mensen in bussen verdienen een enthousiaste begroeting. Eenmaal uit de bussen bij de ingang van de Nieuwezijds Voorburgwal klinkt er plotseling een hels kabaal. De tribune voor fotografen blijkt vrij te zijn gegeven en met een zekere mate van wanhoop proberen ze allemaal de beste plek te bemachtigen.
10.50 uur: De Nieuwe Kerk blijkt een doolhof en het maken van foto’s wordt verboden. “Maar die meneer van de Eerste Kamer zei dat we er eentje mochten nemen”, protesteert iemand. Via allerlei gangetjes waar muzikanten druk oefenen, bereiken we een wachtruimte met koffie, broodjes en nog meer muzikanten. Door het raam heb ik een geweldig uitzicht op de wachtende menigte op de Dam, dus ik maak snel een serie foto’s met mijn mobiel, ervan overtuigd dat ik geen betere kans zal krijgen.
10.59 uur: Het wordt toch beter. Een zijdeur naar de Dam staat gewoon open. Stuk voor stuk druppelen de journalisten naar buiten voor foto’s van de menigte en het Paleis op de Dam, terwijl de beveiliging de boel in de gaten houdt. Eenmaal terug binnen, besluit ik toch nog snel iets te eten, maar als ik mijn eerste hap neem, worden we opgehaald.
11.31 uur: Het is tijd om plaats te nemen op het balkon van de Nieuwe Kerk, maar niet voordat alle journalisten nog even een foto van zichzelf hebben genomen voor de troonzetels. Ook ik kan de verleiding niet weerstaan en nu zegt niemand meer dat het niet mag.
11.32 uur: De begeleiders sporen ons wel aan om haast te maken en uiteindelijk vindt ieder zijn plek en wordt er druk getwitterd, gebeld en nog meer gefotografeerd. Langzaam aan komen de genodigden de kerk binnen. Eerst de gewone burgers en vervolgens de vertegenwoordigers van bevriende koningshuizen.
12.00 uur: Royalty-verslaggever Marc van der Linden noemt iedereen met naam, toenaam en interessante details en een verslaggever van een Japanse krant zegt dat hij de Japanse prinses al jaren niet zo ontspannen heeft gezien.
12.01 uur: Voor mijn informatie over de vertegenwoordigers van Curaçao, Aruba en St. Maarten is iets minder interesse. Het moment dat prinses Beatrix achter haar kleindochters naar binnen loopt, is ontroerend en raar tegelijkertijd. Zelfs haar plaats in de stoet maakt het voelbaar dat zij geen koningin meer is, maar een prinses.
14.00-15.30 uur: “Ik kan niet geloven dat ik hier ben”, verzucht de een. “Erg bijzonder dat ik dit meemaak”, zegt de ander. Vertederd wordt er gelachen als prinses Amalia gaapt bij het optreden van het Amsterdams Kinderkoor en ze instemmend knikt bij het noemen van haar naam door haar vader, de koning. Enthousiast wordt er geapplaudisseerd als Willem-Alexander zijn moeder bedankt voor de afgelopen 33 jaar.
14.00-15.30 uur: Uitbundig wordt er gelachen als het geluid van de juichende menigte buiten door de muren van de kerk doordringt na de eedaflegging. En vol overtuiging wordt er meegedaan met het driewerf hoera voor de nieuwe koning.
15.32 uur: Waar we bij binnenkomst van het beveiligd gebied nog begeleid werden, moeten we na afloop onze eigen weg zoeken. Langs het gelid van militairen zou afbreuk doen aan hun statigheid, dus de steegjes achter de kerk zijn de enige optie. Een tentje met metaaldetector lijkt de juiste uitgang, maar daar kan je niet door met een brandende sigaret, dus die gooi ik op de grond en trap hem uit. “Dat is een boete van 107 euro”, zegt de agent. Na mijn excuses mag ik door zonder te betalen.
15.35 uur: Wie is de Antilliaan? Ik zoek in de menigte op de Dam naar Curaçaoënaars, Arubanen en St. Maartenaren voor een reactie op de troonswisseling. Blanke Antillianen ten spijt, kan ik niet anders dan op uiterlijk selecteren, want Papiamentse woorden opvangen is onmogelijk in de herrie.
15.35 uur: Mijn ‘Di Kòrsou bo ta’ en ‘Bon tardi’s’ leiden vooral tot verwarring en ontkenningen in het Engels, maar een enkeling reageert enthousiast bij het horen van de naam van de krant. “Heel bijzonder. Het is toch ook ons koningshuis. Ik was ontroerd.”
15.40 uur: Voor de laatste reacties kan ik terecht in het perscentrum in de Beurs van Berlage, waar honderden journalisten voor de deadline hun verslag bij hun redactie proberen te krijgen. Ook hier blijken twee Curaçaoënaars te werken. “Het deed me vooral goed om Jaime Saleh met het Statuut te zien lopen”, zegt communicatie-manager Aimee de Lannoy van de gemeente Amsterdam.
17.00 uur: De trein van Amsterdam naar Voorschoten. De zwaarste klus ligt nog voor me. Ik moet een artikel voor de Amigoe en een verslag voor de Ñapa schrijven. Maar ik besef maar al te goed dat ik het voorrecht heb gehad om namens de krant van dichtbij getuige te zijn geweest van een historische gebeurtenis. Een mijlpaal in een journalistieke carrière.
