Barry Hay (61) is de leadzanger van de Golden Earring, bekend van hits als Twilight Zone, When the Lady Smiles en het ultieme autonummer: Radar Love. Sinds 2007 woont hij met vrouw en kinderen een deel van het jaar op Curaçao, waar hij geniet van bochtige wegen.
Interview voor ANWB Autokampioen, 2010
Interview met 2 Sides Media uit vacaturekrant Vakatura, 15 januari 2009
Otti Thomas:
‘Ik geniet ontzettend van het schrijven’
Via zijn journalistiek bedrijf 2 Sides Media verzorgt Otti Thomas (37) onder meer de PR voor particuliere organisaties. Hij is copy-writer en schrijft achtergrondverhalen voor lokale kranten en tijdschriften.
Geen spijt
‘Ik heb 10 jaar lang als journalist gewerkt bij onder meer de radio, kranten en persbureaus. Dat werk heb ik altijd erg leuk gevonden, maar op een bepaald moment had ik behoefte om iets anders te gaan doen,” vertelt Thomas. ‘Ik heb toen besloten om via een eigen bedrijf verder te gaan doen, waar ik zoveel van houd: schrijven. Ik doe het nu 1,5 jaar en heb geen spijt dat ik de stap heb genomen.”
Genieten van het schrijven
“Het werken via 2 Sides Media is zeer divers,” legt Otti Thomas uit. “Dat komt omdat je werkend in de media zeer verschillende mensen ontmoet. De ene keer heb je met kunstenaars te maken en de andere keer met mensen in de zakenwereld. Het zijn allemaal zeer gedreven mensen met idealen. Dat is niet alleen goed voor de inhoud van mijn verhaal, maar ook voor mij persoonlijk. Die gedrevenheid geeft mij ook inspiratie.”
Ik geniet echt van het schrijven. Ik geniet ervan om zinnen te construeren en deze uit te bouwen tot alinea’s. Ik genieet ervan om een context van de uitspraken van de geïnterviewde persoon zo goed mogelijk neer te zetten.”
Sprookjes
Zijn liefde voor het schrijven, toonde zich al op jonge leeftijd. “Toen ik jong was, vond ik het leuk om sprookjes te herschrijven. Daarin verzon ik de meest gekke situaties. Zo woonden Hans en Grietje in mijn verhaal in een flat in plaats van in een huis aan de rand van het bos.” Thomas schreef ook boekjes voor zijn toenmalige vriendinnetjes. “Dat waren verhalen waar ze zelf in voorkwamen. Zo had ik ooit een vriendin met rood haar. Zij was dan een prinses met rood haar die een mooie prins tegenkwam. Je zou denken dat ik die prins was, maar ik was de nar. En die nar kreeg uiteindelijk de prinses,” vertelt Otti grinnikend.
Eigen baas
Thomas zegt dat het heel fijn is om eigen baas te zijn. “Je kunt als eigen baas je eigen zaken regelen en zelf bepalen wanneer je dat doet. Als eigen baas ben je extra gemotiveerd in alles wat je doet.”
Wat Thomas minder leuk vindt aan het werken als zelfstandige ondernemer, is de verantwoordelijkheid. “Behalve dat je echt de hele dag – ook als je vrij bent – bezig bent met je werk, ben je echt overal verantwoordelijk voor. Ook de rotklusjes zoals je uren bijhouden, onderhandelen over de betaling en het innen van facturen.”
Eerst ervaring opdoen
Thomas heeft dus momenteel ontzettend veel plezier in het werk dat hij doet. “Toch zou het goed zijn om eerst ervaring op te doen vóór je met je eigen bedrijf begint,” adviseert Otti. “Ga eerst een tijd in dienst van één of meerdere werkgevers. Op die manier leer je wat het is om hard te werken.”
Netwerk
“Maar het werken voor een baas helpt ook met het opbouwen van een netwerk,” zegt Thomas. “Dat is belangrijk voor de continuiteit van het werk. Het werken op jezelf heeft als risico dat er tijden kunnen zijn dat het stiller is qua opdrachten. Omdat ik tijdens mij werk bij de radiozender en kranten en nu ook via 2 Sides Media een breed netwerk heb opgebouwd, komen er continue opdrachten binnen.”
Interview Versgeperst, 6 december 2008
De snèk is een onderdeel van de samenleving
CURAÇAO – Wanneer je op het eiland bent, kun je hem niet missen. De snèk. Het is dé ontmoetingsplaats voor veel bewoners van Curaçao. Kunstenaar Herman van Bergen, journalist Otti Thomas en dertien anderen maakten samen het Snèkbook Curaçao. “De snèk is een onderdeel van de samenleving”.
“Mensen komen in een snèk voor allerlei redenen. Na een begrafenis, voor een praatje of om een potje domino te spelen. Het is dé ontmoetingsplaats”, vertelt Otti Thomas. “We hebben het boek geschreven om de snèk eigenlijk meer waardering te geven. Er bestaan veel vooroordelen over de snèk die wij graag willen wegnemen, bijvoorbeeld dat er alleen maar prostituees komen.”
Meer vrouwen
Bij een snèk heb je juist een heel gevarieerd publiek laat Thomas weten. “Bij sommige snèks komen alleen maar oudere mannen, maar er zijn zeker plaatsen waar ook jongeren bij elkaar komen. We zien ook dat steeds meer vrouwen naar de snèk komen. Het is meer iets voor mannen om ’s avonds nog naar buiten te gaan. De vrouwen blijven over het algemeen vaker thuis bij de kinderen. Maar dit is dus aan het veranderen.”.
Ontstaan
Alles wat in het boek staat, is wat de schrijvers en kunstenaars zelf hebben ondervonden. “Het is dus geen wetenschappelijk onderzoek. Zo zijn er meerdere theorien over het ontstaan van de snèk. De een zegt dat het is ontstaan omdat Curaçaoënaars graag buitenshuis eten en ontbijten, maar de ander zegt juist dat de latinovrouwen van de Antilliaanse mannen de snèks zijn begonnen”, aldus Thomas.
“Haal alles uit het leven wat erin zit en laat je nooit tegenhouden door angst. Misschien word je wel tachtig, maar tachtig jaar is niet lang als een houding hebt van `dat komt later wel een keer’. Voor je het weet ben je dertig of veertig en heb je nog steeds niet gedaan wat je wilde doen.’’ Een groep tieners, hoofdzakelijk meisjes, neemt de wijze woorden van Sophie van der Stap in zich op. Van der Stap is niet veel ouder, maar heeft als 25-jarige al een heel leven achter zich en belangrijker nog; een heel leven voor zich.
Interview met schrijfster Sophie van der Stap voor Amigoe
De organisatoren zitten er opmerkelijk ontspannen bij in de vergaderruimte van Carmabi bij Piscaderabaai, terwijl het bijna zover is. De Carmabi Clear Water Challenge 2007. ,,Ontspannen? Dat komt door hem”, zeggen ze en knikken naar Ryan de Jongh. ,,Als het aan hem ligt, begint hij morgen.’’ De Jongh knikt. Mentaal en fysiek is hij klaar. Op 17 november vertrekt hij in zijn kayak voor een tocht rond het eiland.
Marco Borsato, een van de grootste Nederlandse entertainers van de laatste tien jaar, geeft vanavond een concert op Mambo Beach. Het is zijn derde optreden op Curaçaose bodem. Hoewel hij al vijftien jaar in de showbusiness zit, blijft hij razend enthousiast en gedreven. ”Liefde en respect moet je verdienen. Elk dag je best blijven doen.”
Artikel voor Antilliaans Dagblad, 2004
Maria Liberia-Peters neemt afscheid van de politiek. Minstens dertig dagen heeft ze nodig om de afgelopen dertig jaar te evalueren en om na te denken over de lessen die ze geleerd heeft. “Politici gebruiken wel de terminologie ‘in het algmeen belang’, maar in de praktijk draait het vaak om de partij.”
Interview Antilliaans Dagblad, 10 juli 2004
By Otti Thomas
MAASTRICHT, Netherlands, Oct 18 (Reuters) – “Where are the crates. Don’t tell me they didn’t deliver them or I’m going to kill somebody,” shouts Malcolm McLaren to no one in particular. The designer of “anti fashion” and former manager of notorious seventies punk band the Sex Pistols sighs. McLaren doesn’t feel like talking because he has to finish an exhibition about himself as a work of art within 24 hours.
“This will take another two weeks,” he mutters and then asks his assistant for the Sid Vicious doll. Cursing and swearing he squats on the floor of Maastricht’s Bonnefanten Museum and puts the doll beneath a pile of bricks in a coffin containing relics of the punk era: boots, T-shirts and newspaper headlines announcing: “Sid Vicious is dead”.
Three hours later, during a tea break, 53-year old McLaren says that after fighting the establishment for more than 30 years, he accepts there’s no underground culture anymore.
“Life has become karaoke. Anyone can be a star for 15 minutes. You get up, you sing George Michael, you are George Michael. Everything is mainstream,” he says.
Four one-armed-bandits represent the karaoke element of life in McLaren’s new art project called “Casino of Authentici and Karaoke.” After opening in Maastricht, the exhibition is due to go to Germany, Britain, Japan and France.
By scoring three anarchy symbols on the slot machine, the player “wins” a video fragment about McLaren’s life, projected onto a screen.
“You can play with my life, without taking any responsibility for it. That’s karaoke,” he says. Relics from the past represent the authentic or romantic in life; alongside mementos from the punk era are some of the clothes McLaren designed with his former partner Vivienne Westwood, displayed pressed between glass sheets.
McLaren’s karaoke world is a world without any particular point of view. It differs from the past, when it was possible to live life without fitting into the norm.
“I expected people to live…for adventure. When I designed fashion, I wanted people to wear it as anti-fashion, to be the assassins of fashion. It was for people outside the establishment, with a different kind of behaviour, which maybe was symbolised in the way they wore their clothes,” he says.
He took some of his inspiration from Apache Indian culture and pirates, people who went their own way.
“Pirates would beat the living daylights out of a colonel who was colonizing an island for spices on behalf of the British empire – and then take his uniform. That’s a funky kind of pirate,” McLaren said.
In much the same way the Sex Pistols era, with its chaos and adventure, was funky, he says. “Philosophically speaking, it’s very romantic to become an outlaw at age 14, leave school, wear your blazer inside out, write ‘chaos’ on your armband, steal your mother’s safety pins and walk out into the streets. Live life to the full.”
But at the end of the century pop culture hasn’t got the power it once had, the fashion designer says.
“The new form of dressing, more often than not, is some kind of disguise to look like nothing. You can walk through every country and not worry about passport control. We don’t dress up like peacocks anymore and get out on the street to confront everybody at the bus stop. We are immune, used to that.” Since the karaoke world is democratic, he says it’s fine.
“It’s the way we’ve all decided culture should be. I’ve come to a point, where I’m trying to understand how the whole culture works and how I can work in it. I’m still a student,” he says.
The current exhibition is a first attempt to find his place in the karaoke world, he says.
“That’s what an artist does, tries to find a position in the world. The life of an artist is whatever he paints or creates. You try to take the past and ram it right into the future. That’s when you change the culture and you move on.”
McLaren is part of the Bonnefanten Museum’s exhibition on “Taste” which runs to February 13, 2000.
Interview for Reuters with Malcolm McLaren, 1999
Nog steeds schamen oudere mensen op Curaçao zich voor hun tambú-verleden. Nog steeds is er op het eiland enige moed nodig voor een recalcitrant boek. “Op een klein eiland waar iedereen elkaar kent, durft men geen kritiek te geven op het establishment.” Mr. dr. Rene Rosalia hoort bij een kleine groep vooruitstrevenden op Curaçao, die probeert de Afrikaanse wortels van de eilanders en hun cultuur bloot te leggen.
(…)
Sinds twee weken ligt zijn boek ‘Tambú, de legale en kerkelijke repressie van Afro-Curaçaose volksuitingen’ in de boekhandel. Het is het proefschrift waarmee de 49-jarige Rosalia in mei 1996 promoveerde tot doctor in de rechtssociologie aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn onderzoek gaat over de onderdrukking van de tambú in de periode van 1863 (afschaffing slavernij) tot 1952.
Interview voor dagblad Trouw, 1997