Column: Multicultureel

Een Nederlander, Brit, Pool, Zuid Afrikaan, Ier en Amerikaan zitten na werktijd in een Argentijns restaurant in Amsterdam. Het klinkt als de eerste regel van een vermoedelijk lange mop, maar het was jaren geleden de realiteit bij persbureau Reuters, mijn tweede werkgever. (…) Wat me bij is gebleven, is dat Nederland voor de wereld eigenlijk niet zo bijster interessant is. Dat Kopenhagen wel eens gezien wordt als de Nederlandse hoofdstad, zegt waarschijnlijk meer over die desinteresse dan over het IQ van buitenlanders.

Fragment van column voor Coaching Magazine, vakblad voor managers en professionals op Curaçao, editie 3, 2014

Amigoe exclusief bij Troonswisseling

Meer dan duizend vertegenwoordigers van de Nederlandse en internationale media hadden zich aangemeld om van dichtbij verslag te doen van de troonswisseling in Amsterdam. In de Nieuwe Kerk was er slechts plaats voor 38 journalisten. Als enige krant uit het Caribisch deel van het Koninkrijk werd de Amigoe geselecteerd in de persoon van Otti Thomas. Een verslag van de troonswisseling van uur tot uur.

 

Nieuwjaarsborrel Kamer van Koophandel

Nieuwjaarsborrel Kamer van Koophandel Den Haag
Nieuwjaarsborrel
Kamer van Koophandel Den Haag

Geen van de aanwezigen die ik sprak tijdens de nieuwjaarsborrel van de Kamer van Koophandel in Den Haag ervaarde de crisis als ontmoedigend.

Een zakenman die al sinds 1974 in onroerend goed zit, zei: “Dit is niet de eerste keer dat het wat moeilijker is, dus ik red het wel. Als ondernemer heb je het voordeel dat je niet van een baas afhankelijk bent, maar ook zelf iets kan doen aan de situatie.” Dat is wat mij betreft de grootste waarde van dit soort bijeenkomsten: aandacht voor de context, dus voorgaande jaren, en geloof in eigen kunnen en verantwoordelijkheid.

Betrouwbare bron

Beroependag
Beroependag

Van de stadsomroeper via het polygoonjournaal en riooljournalistiek naar hoor en wederhoor. Alle belangrijke ontwikkelingen en termen kwamen aan de orde tijdens de Dag van het Beroep. Het is altijd leuk om over het beroep van journalist te vertellen aan kinderen, in dit geval groep 4, 5 en 6 van de Openbare Basisschool Benoordenhout.
“Meneer, ik woon vlak bij Mark Rutte!”
“Mooi, dan ben jij voortaan mijn betrouwbare bron!”

Blog-Nieuwe 2 Sides Media site

Eerste site 2 Sides Media
Eerste site 2 Sides Media

Als zelfstandig ondernemer adviseer ik anderen om een professionele tekstschrijver in te huren voor hun website teksten, persberichten, interviews en artikelen of deze op zijn minst door een ander te laten lezen en corrigeren. Het schrijven van goede teksten is immers een vak. Mijn vak. En omdat ik het dan toch al over communicatie hebt, adviseer ik ook om foto’s te laten maken door een professionele fotograaf en een website of promotiemateriaal te laten ontwerpen door een goede grafisch ontwerper. Dat vergt immers ook deskundigheid en talent. Inmiddels ken ik redelijk veel fotografen en ontwerpers met wie ik prettig samenwerk.

Tijd

Het geven van advies aan anderen blijkt echter iets anders dan het adviseren van mijzelf. Toen ik begon als freelance tekstschrijver en ondernemer besloot ik om zoveel mogelijk zelf te doen. Ik ontwierp en bouwde mijn eigen website met QwikZite, ik maakte mijn eigen foto’s en ik hield mijn eigen administratie bij. Dat was een voor de hand liggende keuze, want ik had geen startkapitaal, slechts een paar opdrachtgevers en voldoende tijd om er nieuwe dingen bij te leren. Inmiddels ben ik echter vijf jaar verder en wil ik nog steeds nieuwe dingen leren, maar dan vooral zaken die direct met mijn eigen vak te maken hebben. Ik volg ontwikkelingen op het gebied van social media, verdiep me in search engine optimization, analyseer verschillende interviewstijlen en leg de lat voor mijn teksten telkens een stukje hoger. Voor mijn website en administratie heb ik amper tijd.

Coach

Het was mijn coach van Unique Sources, toegewezen en gefinancierd door de Kamer van Koophandel Den Haag, die me adviseerde om mezelf als opdrachtgever te zien. 2 Sides Media als opdrachtgever van 2 Sides Media. Dat voor de hand liggende advies heeft geholpen. Want als 2 Sides Media adviseerde ik mezelf om een professionele ontwerper in te schakelen voor mijn website, namelijk het in Amsterdam gevestigde Brandis. En mijn administratie wordt inmiddels gedaan door Salustiana Solutions. Details van mijn administratie zal ik u besparen, maar u ziet mijn nieuwe website. Zakelijk, overzichtelijk en evenwichtig. Ik ben blij dat ik mijn advies heb opgevolgd.

Carnaval (Snèkboek)

Het rook er al onfris op het moment dat we aankwamen, ook al waren we vroeg. Er was nog voldoende ruimte om te parkeren in een straat op tien minuten afstand van de Roodeweg in Otrobanda. Slechts een handvol mensen liep op straat. Het probleem was dat er op de wc behalve geen licht ook geen water was om door te trekken.

Walm

Twee uur later was het aanzienlijk drukker en elke keer als de wc-deur openging, kwam er een walm naar buiten die ons deed verlangen naar de stank van de raffinaderij. Het liefst zouden we naar binnen rennen, snel onze behoefte doen en dan weer weg rennen. Een grote ijskast op de geïmproviseerde porch dwong ons echter om uiterst behoedzaam en langzaam zijwaarts de wc te benaderen. Het was achteraf maar goed dat het licht het niet deed.

Nog eens twee uur later was het zowel bij deze geïmproviseerde snèk als op straat razend druk. De drank vloeide rijkelijk en bekenden en familieleden begroetten elkaar met een houding ergens in het midden tussen grenzeloos enthousiasme en gereserveerde terughoudendheid. Een halve cirkel met een middellijn van vier meter rondom de wc bleef leeg, als een eiland binnen de mensenmassa. Een enkeling waagde noodgedwongen de gok, het gezicht vertrokken van afschuw.

Toen de optocht eindelijk in aantocht was, leek de stank raar genoeg verminderd te zijn. Zonder al te veel protest lieten we ons door de politie met zachte dwang naar beide kanten van de straat dirigeren, ook naar de plek waar voorheen nog niemand wilde staan.

Een week later was de snèk verdwenen en rook de straat weer gewoon naar straat.

Otti Thomas

Uit: Snèkboek, 2008

Column-Haring met Kokosnoot

Bundel met columns van GDP Standplaats
Bundel met columns van GPD Standplaats

,,Waarom stopt de bus niet als ik met mijn hand zwaai”, vroeg een Nederlandse vriend, die onlangs gedurende drie weken mijn woning als uitvalsbasis voor zijn vakantie gebruikte. Een blanke vriend, moet ik daar voor de volledigheid aan toevoegen. “Ik weet het niet”, zei ik, “maar ik heb al vaker gehoord dat sommige buschauffeurs niet voor blanke mensen stoppen.” Dat weet ik – een Nederlander met melkchocolade-bruine huid – niet uit ervaring, maar ik heb het van horen zeggen.

Ik heb ook van horen zeggen, of ergens gelezen, dat die gierige Nederlanders zich overal mee willen bemoeien, het altijd beter weten en op hun eigen nuchtere manier ontzettende druktemakers zijn. Misschien heb ik het me zelf wel eens horen zeggen. Antillianen zijn zo relaxed, dat je ze rustig als lui kunt bestempelen, maar ze zijn wel gezellig en altijd te vinden voor een feestje waar ze dan bijzonder swingend kunnen dansen. Ook dit zouden mijn woorden wel eens kunnen zijn. Ik generaliseer, net als vele anderen.

Culturen

Ik ben al maanden bezig om uit te vinden, hoe dat nu precies zit met de Nederlanders, de Antillianen en de relatie tussen hen. Soms denk ik dat er helemaal geen uitwisseling van culturen is. Je kunt op Curaçao de typische Hollandse huisjes, zoals aan de Handelskade in Willemstad bezichtigen. Daar kun je komen via een lange omweg door de Rembrandtstraat, langs het Wilhelminaplein en over de Julianabrug, terwijl je bij het hotel van Nederlands grootste wegrestaurantketen een broodje haring met uitjes kunt kopen, die de eigenaar misschien wel bij het buitenlandse filliaal van Nederlands bekendste kruidenier heeft gekocht. En daarna met de bus naar een van de stranden, waar weliswaar palmbomen staan, maar waar je vrijwel geen enkele Antilliaan zal tegenkomen terwijl je naar nieuwste hit van Borsato luistert.

Cactus

Je kunt ook met de bus naar het westen van het eiland. Langs het dorpje Tera Kora (Rode Aarde), langs Tera Pretu (Zwarte Aarde), kokosnootmelk drinken bij een kraampje aan de kant van de stoffige weg en dan door een veld vol cactussen naar het strand. Een strandje, waar de enige publieke voorziening een prullenbak is en waar de Antilliaanse families en hun buren uitgebreid barbecueën tussen de kleine roeiboten van vissers, die rond 5.00 uur de zee opvaren om met de gevangen vis hun familie van brood voorzien. En ’s avonds naar een groepje muzikanten luisteren, terwijl een viertal grijze mannen luidruchtig domino speelt, rum drinkt en het leven analyseert. En je komt de hele dag geen blanke tegen.

“Bon dia”, wenste mijn vriend in zijn beste Papiaments een buschauffeur die wel stopte, “goede dag.” “Waar kom je vandaan”, vroeg de buschauffeur en keek in zijn achteruitkijkspiegeltje.
“Nederland.”
“Oh, ik ken ook iemand in Nederland. Koud daar, hè?”
“Nogal. Hier is het lekker warm.”
“Te warm.”
Het gesprek viel dood. Mijn vriend zei niet dat hij het helemaal niet warm vond, maar juist lekker. De chauffeur concentreerde zich, absoluut niet swingend, op het verkeer. Misschien hadden ze een slechte dag. Of misschien zijn Antillianen toch niet zo relaxed en gezellig en Nederlanders toch niet drukdoend en betweterig. Maar let wel: dat heeft u ergens gelezen.

Column voor de Gemeenschappelijk Persdiensten, 1998

Hobby

Lekker en veel eten is een van de belangrijkste nationale hobby’s op Curaçao. Mijn familie loopt in de periode dat kinderen communie doen, te klagen over de vele feesten, want het bezoeken van veel feesten betekent dat er veel gegeten moet en zal worden. Moet? Ja, je kunt de gastvrouw toch niet teleurstellen? “Op elk feest maakt men iets speciaals, dat iedere gast moet proeven,” zegt mijn tante en ik weet dat ze gelijk heeft.

Als ik op familiebezoek ga, maakt iedere neef, nicht, oom, tante, opa en oma zijn of haar specialiteit en van alles moet ik wat proeven. Op bijna elk groot feest krijgt men een warme maaltijd aangeboden. Een goede gastvrouw of -heer zorgt voor kippenpootjes, macaroni, salade, kip-, vlees- en vispasteitjes, gebakken aardappeltjes, gebakken banaan, rijst, pindasaus en de creoolse saus met scherpe uitjes.

Als iemand jarig is bij de lokale krant waar ik voor werk, kan ik mijn lunchpakketje thuislaten. Vis- en vleessalades, zalmsoesjes of een bordje met drie soorten taart worden voor mijn neus neergezet. De bolo pretu (zwarte taart) hoort daar meestal bij. Deze taart wordt gemaakt van pruimen, die doordrenkt zijn met onder meer witte rum en whiskey. Het is – zo zegt men – de enige taart die je zo lang als je wilt buiten de ijskast kunt bewaren en die daardoor alleen maar lekkerder wordt. Een van mijn nichten heeft nog altijd bolo pretu over van haar huwelijksfeest, nu een jaar geleden. Als deze maand haar eerste kind geboren wordt, kan ze haar kraamvisite een stukje aanbieden. Als er dan nog iets van over is.

Verzorging

Deze onverzadigbare eetlust lijkt in strijd met de andere nationale hobby op Curaçao; de zorg voor het uiterlijk. Zowel mannen als vrouwen, met name de jongeren onder hen, vinden het belangrijk dat ze de juiste kleding dragen, de juiste schoenen hebben en dat hun haar op de juist manier zit. Een grote groep jongeren zal het ouderlijk huis niet verlaten zonder de noodzakelijke kam en het onmisbare zakspiegeltje.

Op weg naar school in de bus halen ze hun make-up-setje al tevoorschijn. Talkpoeder moet voorkomen dat het gezicht al te veel gaat glimmen door zweet. Haarlak en speciale ontkrullingscreme veranderen het kroeshaar van de meisjes in steil haar of pijpekrullen. Jongens dragen het haar kort of vragen de kapper of een handig familielid met de tondeuse of het scheermes om een klein plukje haar achter op hun hoofd niet weg te halen, zodat ze het kunnen laten groeien als dreadlock oftewel rastakrul. De juiste outfit, bestaande uit een spijkerbroek, sportschoenen en gouden sieraden maken het geheel af.

Rituelen

Ook mensen die de dertig al gepasseerd zijn, en met name de vrouwen, hebben zo hun ochtendrituelen. Samen met de jeugd zitten ze ‘s ochtends in de bus, halen tijdens de rit van huis naar het werk de krulspelden een voor een van hun hoofd en kammen vervolgens hun haar op een manier dat er van alle kleine krulletjes nog slechts een slag overblijft. En hoe dik een vrouw ook is, veel vrouwen zweren bij een legging.

Maar de zorg voor het uiterlijk heeft niets te maken met een perfect lichaam en perfecte maten. Vandaar dat ook niet uitmaakt hoe dik een vrouw is: als ze er verzorgd uitziet, zal ze door mannen worden nagekeken. Een man van ongeveer zestig floot laatst een langslopende volslanke vrouw na, zag me kijken en fluisterde toen: “Een vrouw is een vrouw op Curaçao. Een dikke vrouw betekent méér vrouw.”

Column voor de Gemeenschappelijke Persdiensten, 1998