Drie van de vrouwen in de theatervoorstelling Rebelse Vrouwen zijn gebrandmerkt door de West Indische Compagnie, de vierde heeft een tattoo met de tekst ‘Steve Forever’. Maar in feit gaat het in alle gevallen om een eigendomsbewijs van de eigenaar.
(…)
Regisseuse Silvia Andriga en tekstschrijver Mark Walraven hebben een uitstekende balans gevonden in Rebels Vrouwen, een overtuigend theaterstuk dat bovendien op wetenschappelijk onderzoek is gebaseerd.
(…)
Met uitzondering van de geruststellende woorden aan het eind, is alles in Rebelse Vrouwen op zijn plaats. Samen met Onise wordt het publiek zich er bewust van dat er in de afgelopen eeuwen weinig is veranderd. De vier vrouwen worden geslagen en ` met toestemming verkracht’ zoals Onise het omschrijft. Ze hebben te maken met verraad door ‘eigen’ mensen: de pooier van Onise is iemand van haar eigen stam uit Afrika, Nanny wordt gestraft door vrijgekochte, jaloerse huisslaven en medeslaven stelen de boot waarmee Diana naar Venezuela wilde vluchten. En natuurlijk de tatoeage, die als moderne variant van het brandmerk daadwerkelijk wordt toegepast door vrouwenhandelaren in de 21ste eeuw.

Recensie voor Amigoe, 2013

Als Tula deze maand op een dag door de Breedestraat Otrobanda zou lopen, dan zouden voorbijgangers hem ongetwijfeld vaak om hulp vragen. Steun, advies en inspiratie voor de strijd tegen discriminatie, waar ook in de 21ste eeuw nog sprake van is. Het sterke punt van Topa Tula ofwel Ontmoet Tula is dat er vijftien heel verschillende varianten zijn op die ene vraag.

Rolmodel

De Stichting Simia Literario vroeg Antilliaanse en Arubaanse schrijvers om een gedicht of verhaal te leveren over de strijd van Tula, eventueel al eerder gepubliceerd, met oog voor de moderne tijd. Als de meest bekende leider van de opstand geldt Tula nog altijd als een rolmodel, ook voor de huidige generatie jongeren, is de boodschap van het boek. “De strijd voor vrijheid en gelijkheid is nog steeds van kracht,” staat in het voorwoord van de samenstellers Olga Orman en Giselle Ecury, die tevens een aantal oorspronkelijk Papiamentstalige gedichten in het Nederlands vertaalden.

Recensie Topa Tula voor Ñapa/Amigoe, 2013

De voorstelling ‘Geniale Anarchie -, All Chiefs, no Indians’ van regisseur John Leerdam houdt de bevolking van Curaçao een spiegel voor. Dat lukt met dezelfde trefzekerheid als Boelie van Leeuwen in zijn boeken. Dit is Curaçao, dit is haar volk en ondanks alle problemen en nare karaktertrekjes mogen we daar best trots op zijn, was de boodschap van de voorstelling door de Stichting Julius Leeft! in de Amsterdamse Paradiso.

‘Geniale Anarchie’ is gebaseerd op de gelijknamige bundel met columns die Van Leeuwen schreef voor de Curaçaose Courant. “All chiefs, no Indians. Een volk van generaals met carnavals-epauletten. Wie niet kan wennen aan deze geniale anarchie, hij repartriëre ten spoedigste of verhuize naar Aruba,” typeerde Van Leeuwen het Curaçao van de jaren tachtig. “Wij zijn een volk van ongedisciplineerde, inventieve, natuurlijk begaafde mensen, die op geen enkele manier gebundeld kunnen worden tot een regiment.” Zijn woorden blijken ook van toepassing op het hedendaags Curaçao.

Recensie voor Amigoe, 2013